Fenomenolojik Bir Sorun Olarak Kriz: Husserl Ve Heidegger

Abstract

Fenomenolojik yöntemler ve çeşitli fenomenolojik felsefe gelenekleri güncel krizlerin sosyal, politik ve ekonomik karmaşık boyutlarını anlamamıza yardımcı olabilir mi? Söz konusu krizler aynı yapıya mı sahipler, yoksa bütünüyle özdeş olmasalar da aralarında özel bir bağ mı var? Bu bizi daha temel bir soruya götürür: Aslında tüm bu sınırları belli krizlerin altında yatan temel bir krizden söz edebilir miyiz? Eğer bu kriz nihaî olarak rasyonelliğin krizi ise, bu temel kriz felsefe ile ilgili olması bakımından, deyim yerindeyse, felsefenin krizi olmaz mı? Kriz üzerine felsefî düşünüm kaçınılmaz olarak felsefenin bizzat kendisi, statüsü, kendi krizini betimleme imkânı ve bu krize çare olma becerisi üzerine düşünüme yol açmaz mı? Araştırmam bu soruların çizdiği kuramsal çerçevede başlar. Sorulara cevap aramak için öncelikle Husserl'in 'kriz' kavramını açıklayacağım. Husserl birbirlerinden açıkça ayrı olsalar da yine de bir şekilde birbirlerine bağlı üç krizden söz eder: Bunlar, doğa ve insan bilimleri olarak bilimler krizi; özel bir bilim olarak felsefenin krizi ve anlamın krizi ile birlikte gelen kültür krizidir. Husserl'in kriz fikrini açıkladıktan sonra, Heidegger'in Husserl ile girdiği diyaloğu, kriz ve Ge-stell fikirlerinin karşılıklı bağlantıları içinde ortaya koyacağım

Can phenomenological methods and the various traditions of phenomenological philosophy be of help in understanding the current crises in their entangled social, political and economic dimensions? Do such crises have the same structure, and if not completely identical, might there still exist an interesting connection between them? This leads to a crucial question: is there one, fundamental crisis which underlies all of the crises which are more limited in scope? If the crisis is ultimately one of rationality,then would this fundamental crisis not be a crisis related to philosophy, perhaps, a crisis of philosophy?Does not philosophical reflection on the crisis inevitably lead to philosophy's reflection on itself, its status, its ability to describe its own crisis, and its ability to provide a cure? These questions set the theoretical framework of the following investigations. To answer these questions I propose to show first Husserls conception of 'crisis'.Husserl outlines three clearly distinguishable, and yet related crises. There is a crisis of the sciences, understood as the natural and humanistic or human sciences. Secondly, there is a crisis of philosophy, which is a special type of science. Finally, there is a crisis of culture, which is based on a loss of meaning, After outlining what Husserl means by crisis, I propose to analyze Heidegger's dialogue with Husserl with regard to the reciprocal implication of the crisis and Ge-stell

Telif hakları gereğince yayın erişime kapalıdır. Yayın yayıncı tarafından erişime açık ise bağlantılar kısmından ulaşılabilmektedir.