İstanbul’da Akideci ve Şeker Şerbetçi Esnafı (18. Yüzyıl)

Abstract

Osmanlı toplum hayatında ve mutfak kültüründe şeker ve şerbet her zaman mühim bir yere sahip olmuştur. Saray’ın ihtiyacını çoğunlukla Helvahâne-i Âmire, halkın ihtiyacını ise Çarşı esnafından Akideci ve Şerbetçi esnafı karşılamıştır. Konumuzu teşkil eden bu iki esnafı tanıtırken öncelikle, Osmanlı belgelerinde yer aldığı şekliyle doğru bir adlandırma ve tanımlamanın yapılması gerekmektedir. Aksi taktirde, Osmanlıların gerek günlük hayatta gerekse belgelerde kısaltılmış haliyle Şerbetçi olarak zikrettikleri Şeker Şerbetçi esnafı ve yine kısaca Şekerci olarak isimlendirdikleri Akideci esnafıyla ilgili hatalı tespit ve değerlendirmelere gitmek mümkündür. Akideciler resmî yazışmalarda çoğunlukla bu ismi, bazen Akide Şekerci ve bazen de Akide ve Peynir Şekerci adlarını kullanmışlardır. Şeker Şerbetçi esnafının gerçek adı ise Sükkerî Şerbetçi’dir. Sükker “şeker”, sükkerî ise “şekerle ilgili, şekerden yapılan tatlı” anlamındadır. []Ferit Devellioğlu, Osmanlıca-Türkçe Ansiklopedik Lûgat, haz. A. S. Güneyçal, Ankara 1996, s. 969. Kendilerini tanıtırken genellikle bu ismi, bazen de daha anlaşılır olduğu düşüncesiyle bizim de tercih ettiğimiz Şeker Şerbetçi adını kullanmışlardır.