Evlilik uyumunun ilişki özyeterliği ve spiritüel iyi oluş ile ilişkisi

Abstract

Bu araştırmanın amacı, evlilik uyumu, ilişki özyeterliği ve spiritüel iyi oluş arasındaki ilişkiyi incelemektir. Araştırmanın yöntemi korelasyonel araştırma modelinde nicel bir araştırmadır. Araştırmanın örneklemini Türkiye'de yaşayan en az 1 yıllık evli 578 birey (177 erkek, 401 kadın) oluşturmaktadır. Araştırmada veri toplama araçları olarak, Kişisel Bilgi Formu, Yakın Doğu Evlilik Uyumu Ölçeği, İlişki Özyeterlik Ölçeği ve Spiritüel İyi Oluş Ölçeği kullanılmıştır. Veriler bağımsız örneklemler için t testi ve Pearson korelasyon katsayısı ile analiz edilmiştir. Aracılık analizinde değişkenlerin doğrudan ve dolaylı rollerini ortaya çıkarmak için regresyon temelli aracılık makrosu (Process Model 4) kullanılmıştır. Elde edilen bulgulara göre bağımsız örneklemler için t testinde, evli bireylerin evlilik uyumu ve ilişki özyeterliği puanları cinsiyetlerine göre anlamlı düzeyde farklılaşırken spiritüel iyi oluş puanları farklılaşmamıştır. Buna göre erkeklerin evlilik uyumu ve ilişki özyeterliği puanları kadınlardan daha yüksektir. Korelasyon analizine göre evlilik uyumu ile ilişki özyeterliği arasında pozitif yönde yüksek düzeyde anlamlı bir ilişki, evlilik uyumu ile spiritüel iyi oluş arasında pozitif yönde orta düzeyde anlamlı bir ilişki bulunmuştur. Spiritüel iyi oluş ile ilişki özyeterliği arasında ise pozitif yönde orta düzeyde anlamlı bir ilişki ortaya çıkmıştır. Aracılık analizi sonucuna göre ilişki özyeterliği evlilik uyumunu hem toplam olarak hem de doğrudan pozitif yönde ve anlamlı düzeyde yordamıştır. İlişki özyeterliğinin spiritüel iyi oluş aracı değişkeninin varlığında evlilik uyumu üzerindeki etkisi de anlamlı bulunmuştur. Bu sebeple spiritüel iyi oluş, ilişki özyeterliği ile evlilik uyumu arasındaki ilişkiye kısmen aracılık etmiştir. Araştırmanın sonuçları ilgili literatür çerçevesinde yorumlanmıştır. ----- The aim of this research is to examine the relationship between marital adjustment, relationship self-efficacy and spiritual well-being. The method of the research is a quantitative research in the correlational research model. The sample of the study consists of 578 individuals (177 men and 401 women) who have been married for at least 1 year and live in Turkey. Personal Information Form, Near East Marriage Adjustment Scale, Relationship Self-Efficacy Scale, and Spiritual Well-Being Scale were used as data collection tools in the study. Data were analyzed by t-test and Pearson correlation coefficient for independent samples. Regression-Based mediation macro (Process Model 4) was used to reveal the direct and indirect roles of the variables in the mediation analysis. According to the findings of the t-test for independent samples, marital adjustment and relationship self-efficacy scores of married individuals differed significantly by gender, while their spiritual well-being scores did not. Accordingly, men's marital adjustment and relationship self-efficacy scores are higher than women's. Correlation analysis demonstrated a highly significant positive relationship between marital adjustment and relationship self-efficacy and a moderately significant positive relationship between marital adjustment and spiritual well-being. There was a moderately significant positive correlation between spiritual well-being and relationship self-efficacy. Based on the mediation analysis result, relationship self-efficacy predicted marital adjustment both in total and directly positively and significantly. In the presence of the spiritual well-being variable of relationship self-efficacy, the effect on marital adjustment was also found to be significant. For this reason, spiritual well-being partially mediated the relationship between relationship self-efficacy and marital adjustment. The results of the research were interpreted within the framework of the relevant literature.