Hannah Arendt'te Felsefe-Politika İlişkisi

Abstract

Hannah Arendt’in kendine filozof sıfatını yakıştırmamasının ve kendini siyaset kuramcı olarak anmasının arkasında belirgin ve bilinçli bir gaye vardır. Arendt’in yaşadığı dönemin, özellikle siyasi ve askeri açıdan, dünya tarihinin en yoğun dönemlerinden biri olması hayatında belirli izlere sebep olmuştur. Siyaset kurumu, Arendt’in yaşadığı dünyayı değiştirirken, Arendt’in siyaset ve politikaya yönelik derin bir ilgi duyması beklenir bir sonuçtur. Arendt’in politikaya ilgisi bu yolla olmuş olsa da felsefe ve politika arasındaki bağı düşünmesi tetikleyen unsur üniversiteden hocası Heidegger’in Nazi politikalarına açık destek vermesidir. Arendt’in gözünde büyük bir filozof olan ve aynı zamanda kendini felsefi düşünüşün zirvesi olarak anan Heidegger’in yönetimde despotluğa yönelik duyduğu heves ve zamanın rejimine destek vermesi, Arendt’i felsefi geleneğin politik olana yönelik tavrını tarihsel bir pencereden anlamak için çalışmaya itmiştir. Arendt’in bu çabasının ne kadar öznel bir tecrübeden kaynaklandığı aşikardır. İlk bölümde, Arendt’e göre Batı politik düşünce tarihine Platon’dan miras kalan felsefi hakikati ve filozofun politika üzerinde tahakküm sahibi kılan tavrı açıklamaya çalışacağım. İkinci bölümde ise Arendt’in yine felsefi gelenek içinde bulduğu Sokratik tavırla, aslında felsefi olanla politikanın arkasında bir üstlünlük ve gerilim ilişkisine mahal olmadığına dair vurgusunu ifade etmeye çalışacağım. Dolayısıyla bu çalışma en genel çerçevede, Arendt’in felsefi gelenekte Batı’nın politik düşüncesine miras kalan ve özünde hakikat perspektifinden politik olana yaklaşan tavrın karşısına yine aynı tarih içinden çıkardığı

İstanbul 29 Mayıs Üniversitesi Senatosunun 22.06.2020 tarihli ve 2020/14-5 sayılı Açık Bilim Politikası gereğince erişime açılmıştır.